Pierwszego listopada 1911 roku porucznik Giulio Gavotti wychylił się z kokpitu prymitywnego samolotu nad północnoafrykańską oazą Tagiura i rzucił granat ręczny Haasen. Tak narodziła się jedna z najbardziej niszczycielskich taktyk wojennych XX wieku – bombardowanie. Sven Lindqvist przedstawia pasjonującą historię wojny prowadzonej z powietrza oraz pokazuje wymiar kulturowy i polityczny jej niszczycielskich skutków. Tworząc labirynt wydarzeń, które ilustrują ludobójcze fantazje leżące u podstaw zniszczeń spowodowanych bombardowaniami, Już nie żyjesz łączy totalną II wojnę światową, wojnę koreańską i wojnę w Wietnamie z wojną kolonialną sprzed wieków.
Badając różnorodne tematy, takie jak historia wojskowości i strategia, ewolucja prawa międzynarodowego, fantastyka naukowa z przełomu wieków i doświadczenia cywilów, Lindqvist stworzył bogatą opowieść o przeszłości i przyszłości ludzkich konfliktów.

„Już nie żyjesz”, mawialiśmy. „Zabiłem cię”. Nieustannie bawiliśmy się w wojnę. Całą bandą, dwójkami, a czasem, w wyobraźni, w pojedynkę. Zawsze w wojnę, zawsze w śmierć. „Nie bawcie się tak – upominali nas rodzice – bo to się może ziścić”. Też mi groźba, nie marzyliśmy przecież o niczym innym. Nie potrzebowaliśmy wojennych zabawek. W naszych rękach byle patyk zmieniał się w broń, szyszki udawały bomby. Nie pamiętam, bym kiedykolwiek w dzieciństwie sikał, czy to na dworze, czy w wychodku, nie wyznaczywszy sobie celu do zbombardowania. Jako pięciolatek byłem już doświadczonym bombardierem.
„Jeśli wszyscy będą się tak bawili – powtarzała moja matka – wtedy wybuchnie wojna”. I dokładnie tak się stało.
[fragment]