Gdy krokodyla biesiada dobiega końca ten zaczyna szlochać, jego rozpaczy nie widać końca. Na białe kości łzy słone wyciska, każda jak groch wielka, żal za serce ściska. Zerka krokodyl ukradkiem na boki czy wszyscy widzą jego smutek głęboki. Lamentuje coraz głośniej wznosi oczy do nieba, przeprasza, za swą żarłoczność, wybaczenia mu trzeba. Lecz nie daj się nabrać na ten teatrzyk żałosny, krokodyl grać umie, aktor o talent może być zazdrosny. Te łzy nieszczere to tylko przynęta, która zwabić ma w pułapkę o dobrym sercu delikwenta. Takiego co to będąc smutkiem poruszony, krokodyla chce pocieszyć, widząc jak ten jest skruszony. Lecz gad drapieżny tylko na to czeka, gdy człowiek się zbliża, otwarta paszcza już czeka. Zębiskami tylko kłapnie, sekundy mu trzeba by posłać wrażliwca do błękitnego nieba. Gdy się posili, a przed nim sterczą kości, zaczyna znów łkać jak dziecko, tak będzie czynił do późnej starości.